Skąd wziął się króliczek wielkanocny?

Przy okazji życzeń Wielkanocnych powstaje zazwyczaj w wyobraźni obraz złożony z: baranka, pisanek, bazi i króliczka.

Faktem jest, że króliczek zdominował kartki z napisem „Wesołych Świąt Wielkanocnych”. Jest miły, nieco bezradny. Jaką rolę pełni w świątecznych przekazach?

Oczywiście taką jaką mu nadamy. Ciekawe, że nasi przodkowie osadzili go po stronie zła. To zając, później królik - kojarzyć miał się z tym co w życiu doczesnym jest przeciwwagą sacrum.

W średniowieczu zwierzak był symbolem płodności, ale w wymiarze dość odległym od duchowości i tajemnicy poczęcia. Bardziej chodziło o witalność, ocierającą się o zbereźność.

Korzenie symboliki zająca sięgają zdecydowanie dalej w przeszłość. W starożytnym Egipcie Ozyrys, bóg zmartwychwstały przedstawiany był z głową zająca. Podobnie prezentowano anglosaską boginię wiosny Ēostre.

W czasach nam współczesnych wzniosłych konotacji króliczkom nie przysporzył Hugh Hefner i jego Playboy, chociaż kobiety przyozdobione uszkami i kitkami były obiektem pożądania dużej części męskiej społeczności.

Może zatem właściwsze będzie przypomnienie, że króliczka w świecie medycyny wiążemy z eksperymentami naukowymi.

Takimi królikami dobrowolnie stali się np. Elsie Widdowson i Robert McCance, którzy opracowali dietę, pozwalającą Brytyjczykom przetrwać w zdrowiu trudne czasy II Wojny Światowej.

Tygodniowy jadłospis był zupełnie nieświąteczny. Jedno jajko, 450 g mięsa lub ryby, 170 g owoców, 140 g cukru, 110 g sera, 110 g tłuszczu i ciemnego pieczywa oraz pół szklanki mleka dziennie. Dietę ratowały w nieco większej ilości warzywa.

Do dzisiaj  zestaw ten uważany jest za najzdrowszą angielską dietę, pozwalającą na duży wysiłek fizyczny. Jej twórcy, chcąc przekonać się o dobrych właściwościach jadłospisu, maszerowali intensywnie, przemierzając każdego dnia po 40 – 60 km.

Wybór eksperymentatorów nie jest przypadkowy. WMC zaleca w czas świąteczny dużą liczbę długich spacerów i roztropność w konsumowaniu przepysznych potraw.